آبـشـار نـور از دسـتار او سـرشـار بود            با عبای روی دوشش کعبه‌ای سیار بود

او مکرر دلبـری می‌کرد از اهل بهشت            شیوه‌اش این بود، زیرا حـیدر کرار بود

انـعـکـاس نـور رویش در رُخِ آئـیـنه‌هـا            خالـق سلـمان و حجـر و میـثم تمار بود

کعـبه رو می‌کـرد بر ایـوان آقای نجـف            پنج نوبت کعـبه مشغـول طواف یار بود

خط به خط، نهج البلاغه نوحه‌خوانِ رفتنش            روضه‌خوانِ روی زردش، زردیِ دستار بود

باغـبـان کهـنـه‌کـار یـاس، هـنگـام وداع            درگلویش استخوان، در بین چشمش خار بود

از نود زخـم اُحُـد، بدتر در و دیوار شد            از نود زخم اُحُد، کاری تر آن مسمار بود

زخم او تکثیر شد تا بی‌نهایت در حسین            یکصد وده زخم نه، زخم تنش بسیار بود

قبل از اینکه زخم، جانش را بگیرد، جان سپرد            چون سخن از کاروانی بر سر بازار بود